Είχα χρόνια να νιώσω τόσο υπερήφανη για την συμμετοχή μας, σε έναν διαγωνισμό που έχω σταματήσει να τον παράκολουθω και να τον υποστηρίζω…
Ο λόγος είναι οι ματωμένες φιέστες που διοργανώνονται σε χώρες που έχουν γενοκτονησει τα αδέσποτα ζώα.
Απόψε ομως τραγουδάμε για όλους εκείνους που δεν είχαν φωνή.
Η Κλαυδία, Πόντια και πρόσφυγας στην ψυχή, ανεβαίνει στη σκηνή της Eurovision με το Αστερομάτα.
…Και μαζί της ανεβαίνει η μνήμη, η αλήθεια, η Ιστορία.
Αυτό που φαίνεται να έχει κάνει η Ελλάδα φέτος στη Eurovision, είναι μια τολμηρή καλλιτεχνική πρόταση που ακουμπά βαθιά στην παράδοση, αλλά με έναν μεταμοντέρνο, σχεδόν τελετουργικό τρόπο.
Το «Αχ, αστέρι μου, τζιβαέρι μου», φέρνει στον νου κάτι ανάμεσα σε μοιρολόι και ύμνο, με μια φωνή που βγαίνει σαν κραυγή ψυχής από τα βάθη της ιστορίας.
Το μακρύ μαύρο φόρεμα και η σκηνική παρουσία με τον προβολέα που την περιβάλλει σαν θεότητα, ή αρχαϊκό αρχέτυπο, προσθέτουν μια ιερότητα στην ερμηνεία. Δεν πρόκειται απλώς για ένα τραγούδι – είναι μια τελετή, μια επίκληση.
Η μορφή της, σαν Πυθία, ή σαν σύγχρονη Κασσάνδρα, στέκεται σχεδόν ακίνητη, αλλά μετακινεί κάτι μέσα σου.
Είναι από εκείνες τις εμφανίσεις που διχάζουν: άλλοι θα την πουν αριστούργημα, άλλοι ίσως δεν καταλάβουν καν τι βλέπουν.
Μα αυτή είναι η δύναμή της.
Ξεχωρίζει.
Δεν μιμείται, δεν προσπαθεί να ευχαριστήσει.
Τολμά να φέρει στην ευρωπαϊκή σκηνή μια Ελλάδα σκοτεινή, μυσταγωγική και παθιασμένη.
Αν μη τι άλλο, θα μείνει αξέχαστη.
Το σκηνικό ταξίδι:
Η Αστερομάτα, ντυμένη αρχικά στα μαύρα, μοιάζει να βγαίνει από τα έγκατα της συλλογικής ψυχής – μια ιέρεια, ή αρχαία θεότητα που θυμίζει τη σκοτεινή θηλυκή αρχή.
Η μαυρίλα δεν είναι απλώς αισθητική, είναι η μήτρα, το πένθος, το βάθος.
Η φωνή της, καθαρή και δυνατή, εκφέρει μόνο έναν στίχο:
«Αχ, αστέρι μου, τζιβαέρι μου» – μια φράση που επαναλαμβάνεται σαν ψαλμός, σαν επίκληση, σαν χαμένος έρωτας ή θρήνος για κάτι ανεκπλήρωτο και ιερό.
Η σκηνοθεσία:
Το στοιχείο του προβολέα πίσω της, που τη φωτίζει και ταυτόχρονα δημιουργεί μια σχεδόν θεϊκή σιλουέτα, λειτουργεί σαν φωτοστέφανο, ή ηλιακή αύρα.
Η Αστερομάτα δεν τραγουδά απλώς – ενσαρκώνει.
…Κι όταν στο τέλος σβήνουν τα φώτα και εμφανίζεται το άσπρο μακρύ φόρεμα, η μετάβαση είναι τελετουργική:
Από το σκοτάδι στο φως.
Από τη λύπη στη λύτρωση.
Από την πένθιμη θεότητα στην Παλλάδα, ή τη Σοφία.
Ο στίχος:
«Αχ, αστέρι μου, τζιβαέρι μου», είναι από μόνος του ποίηση.
Μια κραυγή αγάπης, τρυφερότητας, απώλειας και δέους.
Το “αστέρι” είναι φως, οδηγός, ψυχή.
Το “τζιβαέρι” είναι θησαυρός, πολύτιμο.
Λέγεται συχνά στην παράδοση, σε νανουρίσματα, ή ερωτικά τραγούδια, αλλά εδώ αποκτά σχεδόν μυστικιστική δύναμη:
Σαν να απευθύνεται σε κάτι πέρα από άνθρωπο — σε ένα αρχέτυπο.
Η Αστερομάτα:
Το όνομά της δεν είναι τυχαίο.
Είναι αυτή που κοιτά το φως και το ενσωματώνει.
“Αστερομάτα” είναι αυτή που έχει τα μάτια στραμμένα στα άστρα ή τα μάτια της είναι άστρα – μια μεσολαβήτρια ανάμεσα στον ουρανό και τη γη.
Η ελληνική συμμετοχή φέτος, δεν είναι τραγούδι.
Είναι τελετουργία.
…Και είτε αγγίξει τη μάζα είτε όχι, έχει τη δυναμική να γραφτεί στη μνήμη ,όσων αναγνωρίζουν το βάθος και το ρίγος.
19 Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.
353.000 ψυχές δεν ξεχάστηκαν. Απόψε, ακούγονται.
Καλή επιτυχία Κλαυδία!!!
Ολη η Ελλάδα είναι μαζί σου!!!
Απόψε τραγουδάμε και θυμόμαστε!!!
ΓΙΑ ΤΟ
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ
©️ΡΙΤΣΑ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Φωτογραφία:
Fani Vasiliadou
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
