Όταν το Φως θυμηθεί ποιο είναι, δεν χρειάζεται τη Νίκη

Απόψε η Κλαυδία δε θα ανέβει στη σκηνή απλώς για να τραγουδήσει.

Θα ανέβει να θυμίσει.

Να κρατήσει.

Να αποκαλύψει.

Ό,τι δείχνει πως έχει χαθεί.

Πως έχει ξεχαστεί.

Αλλά όχι.

Είναι πάντα εδώ.

Το φόρεμά της δεν είναι απλά μαύρο.

Είναι η Ελλάδα της απώλειας.

Της στάχτης.

Της μάνας που έχασε, του παιδιού που έφυγε, του δέντρου που κάηκε.

Μα στο τέλος, λευκαίνεται.

Σαν το πνεύμα που δεν καίγεται.

Σαν το φως που μένει όταν όλα έχουν σβήσει.

Πίσω της —η Καρυάτιδα.

Όχι ως διακοσμητικό.

Αλλά ως φύλακας.

Ως σύμβολο της Γυναίκας που σηκώνει τον κόσμο, χωρίς να γκρεμίζεται.

Όπως η Πατρίδα.

Όπως η Μάνα.

Όπως η Ψυχή.

Κι ανάμεσα στις φλόγες —περιστέρια.

Σπέρματα Ειρήνης που πετούν μέσα από την Καταστροφή.

Σαν να λένε: «Ακόμα κι εδώ, γεννιέται κάτι άγιο.

Μην τα παρατάς —συνέχισε ακόμη και όταν όλα λένε σταμάτα».

Η Αστερομάτα Κόρη της Ελλάδας δε μιμείται τίποτα.

Είναι σάρκα της Μνήμης και φωνή του Φωτός.

Είναι το Αρχέτυπο της Σοφίας, η θεά Αθηνά που περνά μέσα από τη στάχτη για να ξαναγεννήσει τα ιερά.

Είναι εσύ.

Είναι εγώ.

Είμαστε όλοι.

Όταν θυμηθούμε τη δύναμή μας.

Απόψε, η Ελλάδα δε θα φανεί μονάχα σε μια φωνή.

Θα σταθεί όρθια, με τα αρχέτυπά της πίσω της, τα πουλιά της στους ώμους της, και την Ιστορία της στα χείλη.

Γιατί όταν το Φως θυμηθεί ποιο είναι, δεν χρειάζεται καμία νίκη.

Η παρουσία του είναι ήδη θρίαμβος.

Ευχαριστούμε Κλαυδία, που μας ένωσες.

Που μας ανατριχιάζεις.

Που μας θυμίζεις.

Που μας χαρίζεις κάτι σπάνιο.

Το είχαμε ανάγκη.

Βαγιας Κατσος

…Και αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα της κάθε χώρας.

Τραγούδι στην γλώσσα της και στίχοι που την εκφράζουν είτε είναι για την ιστορία της, την αγάπη, τους καημούς, τα όνειρα, τις ελπίδες, είτε για την φύση και τα ζώα της και τους ανθρώπους της.

Θα ήταν εξαιρετικό να τελειώσει ο πιθηκισμός.

Δεν μας απασχολεί τι θέση θα πάρει.

Η πρόκριση για μας, είναι νίκη και διάρρηξη μιας τετριμμένης παρουσίας.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ