Το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο.
Η σχέση μαζί του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.
Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα.
Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο – αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο.
Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού.
Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο…
Τα ζώα είναι αυτά που είναι, καθαρή φύση.
Τίμια κοιτάνε κατάματα.
Ο άνθρωπος έξω από την φύση αναζητά.
Το ζώο είναι.
Ο άνθρωπος γίνεται.
Αν μπορεί…
Το ζώο είναι αναντικατάστατο, διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό Ον.
Μπορείτε να το ονομάσετε φύση, ή παράδεισο.
Το ζώο ΕΙΝΑΙ.
Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια.
Μια ύπαρξη πλήρης.
Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης.
Διότι ξέρει πως θα πεθάνει…
Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον.
Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο.
Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας.
Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε.
Αποξενώθηκε.
Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση – είναι απέναντι.
Δεν κάνει ένα με το παν – είναι άλλος, ξένος.
Το ζώο ανήκει στο παν.
Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή, πριν από τη γνώση.
Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση…
Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας.
Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης.
Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη.
Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ.
Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του.
Είναι αυτό που είναι.
Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα.
Δεν ταλαντεύεται.
Δεν παλινδρομεί.
Δεν αμφιβάλλει, ούτε αμφισβητεί.
Δεν έχει άγχος θανάτου, ούτε ζωής.
Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής.
Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.
Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο – η υπέρβαση της ιστορίας.
Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία, αλλά δεν της ανήκει.
Ανήκει στη φύση…
Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια – ή ποτέ – δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο.
Στο ζώο πάντα.
Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.
Το κοντινό μας ζώο, είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο.
Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε…
Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.
Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο, που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.
Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα.
Για να εξισορροπούν την αμφιβολία.
Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση.
Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.
Νίκος Δήμου
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
