Αυτός, που γαυγιζε θυμωμένα στους αστυνομικούς, αλλά αυτοί τον “συμπαθούσαν”, ρίχνοντας του κλωτσιές και γκλομπιες.
Απέναντι σε κάθε εξουσία.
Αυτός, που αψηφούσε τα δακρυγόνα και ήταν ένα σύμβολο συντροφικότητας!
Θαρρείς και ήξερε!
Θαρρείς και διάβαζε τους καιρούς, τα νοήματα των αγώνων!
Θαρρείς και εμψύχωνε όσους με το παραπάνω μυαλό απ’ αυτόν, διεκδικούσαν το καλύτερο!
Είχε ψυχή!
Είχε χαρακτήρα!
Από εκείνη την εποχή που περπάτησε μαζί μας στους δρόμους ο Λουκάνικος, κρατάμε αυτό.
Δηλαδή τα αρώματα και τις γεύσεις και τα χάχανα.
Αφού λοιπόν μας έτυχε, σκεφτομαστε, πως έτσι θα πρέπει να στέκει το πράγμα.
Πως πολιτισμός ας πούμε δεν είναι το τεχνούργημα της αφεντιάς μας, (αυτό το πολύ-πολύ να φωνάζει τα βίτσια μας), αλλά όλο εκείνο το πράγμα που γλένταγε τριγύρω σου και σε έσπρωχνε να πλάσεις κάτι.
Η ατμόσφαιρα δηλαδή.
Σαν να είχε γίνει με κάποιο τρόπο, η μεγάλη ανακάλυψη.
Να στέκεσαι αδιάφορος μπροστά σε όλα εκείνα που σε καλεί η ψυχή ενός εγωιστή γίγαντα και στην ερήμωση που σε οδηγεί η μαζικότητα του νάνου.
Εκεί, 9-10 Οκτώβρη του 2014, μάθαμε πως ο Καλός, Τετράποδος Φίλος, Συντροφος και Αγωνιστής για τα δικαιώματα διποδων και τετραποδων, ήδη είχε αναχωρήσει για πάντα.
…Και στον καταυλισμό ετούτο της φτωχολογιας…
Δεν θα πουλήσουνε ποτέ τους τον Λουκάνικο…
…Και όποτε μπαίνουνε οι κ@υφάλες στην κατάληψη…
Σηκώνει το ένα πόδι και τους κατουράει.
ACAB
Ημέρα μνημης και φορος τιμης για τον Συντροφο Λουκάνικο!
Ο Λουκάνικος θα έπρεπε να “μας καθοδηγει”…
«ΟΛΑ τα “σωστά “, τα ζωάκια τα έχουν στην συνείδηση τους και στην ψυχή τους και το δειχνουν»…
Αγγελική Αλεξανδρή
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
