Όταν ένας άνθρωπος, ή ένας ολόκληρος λαός, ή ένας ολόκληρος πλανήτης, έχει εκφυλιστεί και παρακμάσει αξιακά και πολιτισμικά τόσο πολύ, ώστε να μην έχει το θάρρος της γνώμης του και κατά συνέπεια το θάρρος να αντιδράσει ακόμη και σε φαινομενικά επουσιώδεις τομείς, πηγαίνοντας κόντρα στην επικρατούσα, περιρρέουσα προβατοποίηση και αγελοποίηση, αναρωτιομαστε πώς είναι δυνατόν να αντιδράσει και να ορθώσει ανάστημα σε πιο σημαντικά θέματα, όπως η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η αγάπη και πάνω απ’ όλα το βασικό απλό δικαίωμα του να ζήσει έστω τη ζωή του, υπό βιώσιμες συνθήκες;;;
Κάποιοι θα ισχυριστούν, ως συνήθως, ότι υπάρχουν, ή υπήρξαν και χειρότερα.
Ειλικρινά όμως, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, γιατί αυτή η αληθινή διαπίστωση και η χρήση της ως αντίλογος στα παραπάνω, θα μπορούσε να έχει κάποιο θετικό λειτουργικό αποτέλεσμα στην εξέλιξη της ζωής μας, ή γιατί πρέπει να αποτελεί κάποιο “ψυχοφάρμακο”, για να παρηγοριόμαστε, για τα χάλια μας ως ανθρώπινο είδος.
Ένα είδος που ενώ είναι αποδεδειγμένα ικανό για τα καλύτερα, πράττει με συνέπεια τα χειρότερα.
Αυτοί που συνήθως το ισχυρίζονται αυτό, είτε είναι δυστυχώς, όσοι συνάνθρωποί μας έχουν εθιστεί, από φόβο σε μια δουλοπρεπή μοιρολατρεία, λέγοντας το θρυλικό “δόξα τω θεώ”, ή το άλλο το “δεν βαριέσαι αδελφέ”, ή το τρίτο το “ματαιότης ματαιοτήτων…”, είτε δυστυχέστερα, έχουν συμφέρον από την εξάπλωση αυτής της μηδενιστικής παραίτησης και την διακηρύττουν μεθοδευμένα.
Ε, λοιπόν εμεις επιμένουμε και θα επιμένουμε να πιστεύουμε, ότι είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και είναι χρέος μας προς τον εαυτό μας και τους συγκατοίκους μας στον πλανήτη, εμβια όντα κάθε μορφής και ειδους, να προσπαθούμε να τα πράττουμε, αρχίζοντας από τα πιο απλά και τα πιο ανώδυνα, όπως το να έχουμε το θάρρος να λέμε ΟΧΙ, όταν κάτι μας αδικεί, ή μας προσβάλλει, ακόμα κι αν μας έχουν πείσει, ότι λέγοντας ΝΑΙ, κερδίζουμε μια θέση στην “πινακοθήκη των ηλίθιων αυτόχειρων” και γινόμαστε αποδεκτοί από τη εκάστοτε “κυρίαρχη”, πλην όμως συνεχώς πορευόμενη προς τον γκρεμό, αγέλη άβουλων προβάτων, χωρις να θέλουμε να προσβαλλουμε τα καημένα τα ζωάκια, στα οποια οφείλουμε μια πολυ μεγάλη συγνώμη!
Το δεύτερο και σημαντικότερο επόμενο βήμα, είναι να πολεμάμε το άδικο, ακόμα κι όταν δεν επιτίθεται άμεσα σε εμάς προσωπικά.
Αυτό λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Αυτή είναι το ισχυρότερο όπλο, για να αλλάξει προς το καλύτερο ο κόσμος.
Γιατί ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, αν θέλει να συνεχίσει να ζει.
Ότι δεν αλλάζει, πεθαίνει.
Αυτό είναι νόμος της φύσης και δεν μπορεί να τον αντικρούσει κανένας ανθρώπινος νόμος, όσα οικονομικά κεφάλαια και αν τον στηρίζουν.
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
2
0
20
20
