Τα μάτια μας στο πλοίο

Έχει έρθει σε κάποιες συνεδρίες, δειλά, με την συστολή του θέματος που είναι κάπως “εκτός θέματος”.

Έχει έρθει η Γάζα.

Έχει έρθει η γενοκτονία.

Έχει έρθει ο πόλεμος, ο πόνος κι η αγωνία.

Γιατί οι άνθρωποι δεν υπάρχουμε στο κενό του δικού μας μικρόκοσμου.

Τι να πεις στην ψυχοθεραπεία για το Madleen.

Τι να πεις για τον αποκλεισμό, για την βαρβαρότητα. Και πως να τα αγνοήσεις όμως;

Λέγεται στο παρεμπιπτόντως.

“Καλά είμαι γενικά, ε, με απασχολεί αρκετά η Παλαιστίνη”.

Λέγεται σχεδόν απολογητικά.

Ήρθε η ώρα να το φωνάξουμε.

Όλα τα μάτια στο Madleen, όλα τα μάτια στην Γάζα.

Μέσα σε έναν κόσμο βίας κανένα μας δεν είναι καλά!

Παρακολουθούμε την πορεία του σκάφους εδώ:

Εικόνα από το ταλαντούχο πλάσμα Zaklin Polenaki

[Περιγραφή εικόνας:

Σε μαύρο φόντο μικρό καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα στο κέντρο του καραβιού ανθρωπάκι σηκώνει ψηλά με το δεξί χέρι σημαία Παλαιστινιακή από πάνω γράφει με κεφαλαία γράμματα λευκά τα μάτια μας στο πλοίο]

Κρινιω Παππα

…Και να που φτάσαμε εδώ…

Χωρίς αποσκευές…

…Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο…

Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.

Τάσος Λειβαδίτης, «Αλλά τα βράδια»

Στο πλοίο που μεταφέρει την ψυχή της ανθρωπότητας, τα μάτια όλων μας.

Τα μάτια μας και οι καρδιές μας στα ανυπακουα πλάσματα σε ξηρα και θάλασσα!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΖΩΑ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ!

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ