Ιστορίες της καθημερινότητας, που βιώνουν οι αγνοι φιλόζωοι…
Εμαθε το σκυλο του να κυνηγα γατες…
Τον αφηνει ελευθερο για να “απολαμβανει” αιμα… κυνηγι… κραυγες πονου… θανατο…
Δεν φταιει ο σκυλος…
Ειναι το θυμα του ατιμωρητου θυτη…
Ειναι το εργαλειο του φονια…
Είναι μεγαλη η λιστα των θυματων αυτου του σκυλου…
Ειναι πολλες οι καταγγελιες για τον “αγνωστο”, με τον γατοφονια σκυλο…
Χρονια τωρα η γειτονια λεει…
Αλλα δεν ξερει…
Αλλα κι αν ξερει, δεν θελει να μπλεξει…
Παντα τα ζωα είναι τα θυματα οσων “δεν θελουν να μπλεξουν”.
Παντα τα ζωα θυσιαζονται στο βωμο του “ωχαδερφισμου”, ή του δηθεν εκφοβισμου.
Παντα τα ζωα είναι οι αθωοι, που θυσιαζονται για να τροφοδοτουνται οι ψυχικα αρρωστοι
Παντα ενας “κυνηγος”, βρισκει τροπο να σκοτωνει, χωρις να εχει συνεπειες για τα εγκληματα του…
…Και ποιος να νοιαστει για τα ζωα που σκοτωνονται ?
Ο νομοθετης?
Ο αστυνομικος?
Ο δικαστης?
Ποιος θα τιμωρησει τον ανθρωπο-απανθρωπο-υπανθρωπο, που μαθαινει το σκυλο του να ειναι φονιας γατιων ή σκυλιων?
Γι’ αυτό ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλαει…
Γι’αυτό αφηνουν το φονια να αφηνει τον σκυλοφονια να σκοτωνει τις γατες…
Ποιος να νοιαστει για τις αδεσποτες γατες?
Φοβος…
Τρεχα…
Κρυψου…
Μην αφηνεις τον πανικο…
Παρε ανασες…
Εισαι ένα ευκινητο μωρο…
Ειμαι μωρο…
Δεν ξερω τι να κανω…
Τρεχω…
Φοβαμαι…
Τρεμω…
Μην κουνιεσαι…
Με βρηκε…
Δεν εχει τελος αυτή η αγωνια…
Με παραλυει αυτή η ανελεητη φυγη…
Κλεινω τα ματια, αλλα νιωθω την αδρεναλινη…
Πως να κλεισω τα αυτια, να μην ακουω το γρυλισμα της επιμονης;;;…
Να μην ακουω την ανασα του θανατου;;;…
Το χερι του φονια χωθηκε και με αρπαξε…
Με τραβηξε…
Με σοκαρε που βρεθηκα στα δοντια του…
Τιναχτηκα, ουρλιαζοντας την κραυγη που σκιζει τη σιωπη της χαραυγης…
Τιναχτηκα και εκτοξευτηκα, σε μια τραγικη τροχια πτησης, που με απομακρυνε από τον σαστισμενο κυνηγο…
…Και ετρεξα, ουρλιαζοντας και αιμορραγωντας…
Με μια φωτια να με καιει, γυρεψα να χαθω…
Χαθηκα…
Αραγε σωθηκα?
Ζω?
Πως ζω?
Η ουρα μου κομματιασμενη, σταζει το αιμα μου…
Χανομαι…
Δεν μπορω να κουνηθω…
Καιγομαι…
Πως να σωθω, αφου η φωτια δεν σβηνει?
Φοβος…
Κρυβομαι…
Ειμαι στον κλοιο του πανικου…
Παιρνω ανασες…
Ειμαι ένα πληγωμενο μωρο…
Ειμαι μωρο…
Δεν ξερω τι να κανω…
Διψαω…
Καιγομαι…
Τρεμω…
Τελειωνω…
« Μέτρα τα βράδια που ξενύχτησα
Μέτρα τα δάκρυα και φτιάξε ποταμό…..»
Δεν κουνιεμαι…
Ποιος να με βοηθησει…
Δεν εχει τελος αυτή η αγωνια…
Ξημερωνει και βραδιαζει, μεσα στου πονου την αδιστακτη αγκαλια…
Κλεινω τα ματια, αλλα νιωθω του χαρου την ανασα…
“Μέτρα τις ώρες που ‘χω κλάψει …
Μέτρα τους κόμπους που `χουν πνίξει τους λυγμούς…
Μέτρα τους δρόμους που περπάτησα…
Μέτρα τις πίκρες και τους αναστεναγμούς…
Τ’ αυτια μου ακομη ακουνε…
Ειναι ο ηχος της ζωης…
Το καλεσμα σε φαγητο…
Τ’ αυτια μου ακουνε τον ηχο της ελπιδας…
Το χερι της ζωης, εβαζε τροφη στα μπωλ ταισματος…
Αυτο το χερι θελω να με τραβηξει…
Ειμαι εδώ, μεσα στα χαλασματα…
Που είναι η φωνη μου?
Που είναι η κραυγη μου ?
Με σοκαρει ο πονος…
Βουβη η φωνη μου βουλιαζει…
Οχι τωρα…
Βρες τροπο…
Εκλαψα…
Εναν βαθια πονεμενο ηχο αφησα να βγει…
Κουνηθηκα…
Συρθηκα…
Κανω θορυβο…
Ακουσε με…
Πιασε με…
Τραβηξε με από εδώ…
Ειμαι ένα με το χωμα, που παει να με ρουφηξει…
Το χερι της ζωης με αναζητησε…
Με φωναξε…
Μιλα μου, να σ’ ακουω…
Μιλα μου κι εσυ, για να σε βρω…
Σε βρηκα…
Καιγομαι…
Μην κλαις…
Αφηνομαι…
Κανε με ότι θες…
Παρε μου τον πονο…
Τραβα με στη ζωη…
Δεν ξερω να μετραω…
Αλλα ξερω ότι ποναω..
“Μέτρα εσύ τις ώρες, να μετρώ τις μπόρες
που δεν έχουν τελειωμό…”
Όλα θα πανε καλα…
Ολα σε λιγο θα τελειωσουν…
Θα κοιμηθεις…
Θα ονειρευτεις…
…Κι όταν ξυπνησεις, ολων των πονων η φωτια θαχει σβησει…
“Μέτρα τα κύματα που χτύπησαν επάνω μου…
Μέτρα χτυπήματα και βρες λογαριασμό…
Μέτρα και πες μου πόσες ζωές έζησα
και πόσους θανάτους πέθανα εγώ…”
Χειρουργειο το ειπες το μερος που με κοιμισες?
Δεν εχω πια… ουτε πονο, ουτε ουρα…
Εχω όμως ΖΩΗ…
Εχω ελπιδα…
Εχω εμπιστοσυνη στον ανθρωπο…
Ναι ανθρωπε της ζωης μου…
Ειμαι εδώ για σενα…
Είναι 13 μερες που εχω επιστρεψει στη ζωη…
Ναι, ειμαι 13 ημερων κι ας λενε ότι ειμαι 5,5 μηνων τρυφερη γατιτσα…
Ευγνωμονω για τη κάθε στιγμη που ζω…
Σε περιμενω…
Φτιαξε μου ουρανο….
“Μέτρα τις λύπες που πέρασαν απ’ τα μάτια μου
Σαν μαύρα σύννεφα και φτιάξε μου ουρανό…
Μέτρα σελίδες γεμάτες όνειρα που σβήστηκαν…
Από τα δάκρυα μου κάποιο δειλινό…
(Ν. Καρβελας)
Με εσωσαν, για να φτιαξουμε ΜΑΖΙ σελιδες γεματες ονειρα…
Που θα τα ζησουμε οσα δακρυα κι αν μοιραστουμε…
Αρκει να ειμαστε αγκαλια…
ΤΟ ΓΑΤΑΚΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ…
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
Η κακοποίηση ζώου είναι έγκλημα!!!
Είναι σα να κακοποιείς το παιδί σου!!!
Η εσχάτη των ποινών στους εγκληματίες