Σήμερα πήγα στο κυνοκομείο …
Άκουσα διάφορα γαβγίσματα…
Τα σκυλιά μου μιλούσαν στην δική τους γλώσσα…
Τα πιο πολλά ήταν θυμωμένα με όλους μας.
Ήταν θυμωμένα, γιατί πάντα κάποιος επισκέπτεται και πάντα φεύγει με ” Άδεια χέρια “…
Κάθε φορά που κάποιος μπαίνει εκεί μέσα, γεμίζουν με ελπίδα και μόλις κλείνει την πόρτα πίσω του, βυθίζονται ξανά στην δικιά τους απελπισία…
Πόσο θα ήθελα να τα πάρω όλα μαζί μου…
Πόσο θα ήθελα να τους προσφέρω, όσα κάποιοι τους στερησαν, είτε γιατί τα εγκατέλειψαν, είτε γιατί τα βαρέθηκαν, η απλά ενηλικιώθηκαν και δεν είχαν την όρεξη που κάποτε είχαν…
Αλλα είναι κουταβάκια, που κάποιος τα παράτησε…
Το κάθε κλουβί έχει την δική του ιστορία…
Το κάθε σκυλί, ήρθε στην ζωή από κάποια μάνα και στο τέλος κατέληξε σε ένα μικρό κλουβάκι?
Αδικία, έτσι?
Είχε όνειρα, όπως όλα τα πλάσματα πάνω στη γη…
Οπως εσένα και εμένα.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι τα περισσότερα σκυλιά εκεί μέσα, αλλά και σε κάθε καταφύγιο ζωών, δεν θα προλαβουν να ζήσουν την υπόλοιπη τους ζωή μέσα σε ένα κλουβάκι, αλλα μεσα σε διαστημα λιγων ημερων, αν δεν υιοθετηθουν, θα ευθανατωθουν απο τον ιδιο τον ζωοφιλικο μηχανισμο “διαχειρισης” αδεσποτων ζωων.
Δεν πιστεύω ότι είναι ζωή, που κάποιος θα ήθελε να ζήσει ποτέ του, ωστε να καταληξει σε ενα κλουβι και στο τελος να θανατωθει με μια ενεση…
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς οτι θέλω ένα σκυλάκι ράτσας είτε κάποιο άλλο, που σίγουρα
θα είχε πιο πολλές πιθανότητες να
υιοθετηθεί, σκέψου ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν εκατομμύρια ζευγάρια ματάκια που σε περιμένουν πίσω από κάποιο κλουβί…
Σε Έχουν ανάγκη!
Μην γυρίζεις την πλάτη σου!
Όλοι είμαστε ένοχοι!
Γιατί τόση δυστυχία σε αυτό τον κόσμο?
Θα αλλάξει ποτέ?
Ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον όπως όλοι σας …
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον γι’αυτό !
Αυτα τα ματια τα λενε ολα…
ΡΑ
©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
3
0
20
20
