Ούτε κηδείες, ούτε προσευχές. Απλα σιωπή και ένας σπασμένος δεσμός. Αλλά η θλίψη δεν είναι μόνο κάτι ανθρώπινο

Ακόμα και τα πιο μικρά πλάσματα, κουβαλούν τα πιο βαριά συναισθήματα

Στον κόσμο μας, θάβουμε τους νεκρούς.

Ανάβουμε κεριά.

Λέμε λόγια.

Προσπαθούμε να κάνουμε ειρήνη.

Αλλά στην άγρια φύση;

Δεν υπάρχουν επικήδειοι λόγοι.

Δεν υπάρχουν ήπιοι αποχαιρετισμοί.

Μόνο ένστικτο, σιωπή και πράγματα που έμειναν ανείπωτα.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο… αυτό το μικρό πουλί έμεινε.

Πιεσμένο στο σώμα κάποιου που πιθανότατα αγαπούσε.

Όχι για φαγητό.

Όχι για ασφάλεια.

Αλλά για κάτι που είναι πιο δύσκολο να ονομαστεί.

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι τα συναισθήματα είναι δικά μας.

Ότι ο πόνος ανήκει στους ποιητές και το πένθος είναι ανθρώπινη πολυτέλεια.

Αλλά η φύση αφηγείται μια άλλη ιστορία.

Εδώ, στο σκληρό έδαφος, κανείς δεν παρακολουθεί.

Κανένα συνεργείο κάμερας.

Κανένα πλήθος.

Και παρόλα αυτά – θρηνεί.

Ίσως όχι με δάκρυα.

Ίσως όχι με κατανόηση.

Αλλά με παρουσία.

Γιατί ακόμα και στην άγρια φύση, η καρδιά ξέρει τι έχασε.

Και μερικές φορές, ακόμη και τα μικρότερα πλάσματα
κουβαλούν τα πιο βαριά συναισθήματα.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ