Με ένα σμπάρο… δυο τρυγόνια.. Φαντάσου τώρα κάνες όπλων να υψώνονται προς τον ουρανό και οι βολές τους να σκορπούν το θάνατο

Να χτυπούν δύο, δέκα, εκατό χιλιάδες ψυχές με φτερά.

Πώς μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να περιφρονούμε την αξία της ζωής των φτερωτών πλασμάτων;

Κάθε άνοιξη, την ώρα που η φύση αναγεννάται, ο ουρανός πλημμυρίζει από τρυγόνια που περνούν πάνω από την χώρα μας στο μεταναστευτικό τους ταξίδι.

Και ενώ βρισκόμαστε στην απαγόρευση της κυνηγετικής περιόδου, λαθροθήρες κρυμμένοι μέσα σε πουρνάρια και πληθωρικά πεύκα και ελιές, πυροβολούν ασταμάτητα κόβοντας το νήμα της ζωής πολύτιμων πτηνών.

Ιδίως στην Ζάκυνθο όπου το κυνήγι των τρυγονιών είναι έθιμο πρόσχημα για αίμα. Αδίστακτοι κυνηγοί παραφυλούν το μεταναστευτικό πέταγμα της άνοιξης, αψηφούν τις απαγορεύσεις, χλευάζουν και χειροδικούν απέναντι στους ανθρώπους και τις οικολογικές οργανώσεις που προσπαθούν να προστατεύσουν το απειλούμενο είδος των πουλιών, το εύθραυστο σύμβολο της αγάπης, τα γλυκά και αθώα τρυγόνια.

Το έθιμο αυτό στη Ζάκυνθο, γνωστό ως το “κυνήγι του Πάσχα”, έχει τις ρίζες του σε εποχές φτώχειας και επιβίωσης, όταν οι ντόπιοι, περιμένοντας την Ανάσταση, περίμεναν και τα πρώτα πουλιά της άνοιξης για να γεμίσουν τα τραπέζια τους.

Τα τρυγόνια, εξαντλημένα από το μεταναστευτικό τους ταξίδι, κατέφθαναν μαζικά στα νησιωτικά περάσματα, εύκολα θηράματα για τα δίκαννα.

Όμως η ανάγκη έγινε έθιμο και το έθιμο αχόρταγη και αποτρόπαια πράξη.

Σήμερα, με τα ράφια πλέον γεμάτα με επιλογές τροφής, το κυνήγι αυτό δεν είναι παρά μια πράξη ωμής άρνησης να εξελιχθούμε.

Και κάθε άνοιξη, παρά την απαγόρευση, ξαναστήνεται η ίδια αιματηρή σκηνή: παγίδες, σκάγια, κοροϊδίες και εκφοβισμοί προς εκείνους που προσπαθούν να σταματήσουν το άδικο, το ανήθικο, το απαράδεκτο.

Το φτερωτό αυτό πλάσμα που βάναυσα πληγώνεται ή σκοτώνεται είναι ένα πανέμορφο και τρυφερό πουλί.

Το τρυγόνι, ανήκει στην οικογένεια των περιστεριών και είναι μικρόσωμο και κομψό, με μαλακό φτέρωμα σε αποχρώσεις της ώχρας, του γκρίζου και του ρόδινου.

Τα μάτια του είναι βελούδινα και θλιμμένα γλυκά.

Μεταναστεύει κάθε χρόνο διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, από την Αφρική προς την Ευρώπη, ακολουθώντας αρχαίες διαδρομές που ξέρει μόνο η φύση.

Είναι πουλί ειρήνης και αγάπης και γι’ αυτό και σύμβολο της αιώνιας πίστης.

Γιατί έτσι λέγεται το τρυγόνι, από το “τρυ” και “γόνιμον”, φέρει ζωή, φέρει φως, φέρει έρωτα.

Στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύμβολο πίστης και αιώνιας αφοσίωσης, γιατί δεν αλλάζει ποτέ σύντροφο.

Τα τρυγόνια ζευγαρώνουν με ένα και μόνο ταίρι σε όλη τους την ζωή.

Τρέφονται με σπόρους και ζουν σε ήσυχα μέρη. Χτίζουν με υπομονή μικρές φωλιές και ανατρέφουν τα μικρά τους με τέτοια φροντίδα, που θυμίζει ανθρώπινη αγκαλιά.

Δεν κραυγάζουν, δεν επιτίθενται, δεν ξέρουν να πολεμούν.

Ακολουθούν χάρτες αταβιστικά γραμμένους στο αίμα τους και επιστρέφουν κάθε άνοιξη στον τόπο της επικείμενης δολοφονίας τους…

Κάθε χρόνο, πάνω από 100.000 τρυγόνια θα βρουν τραγικό τέλος πριν προλάβουν να φτάσουν στους τόπους φωλιάσματος τους.

Ο πληθυσμός τους μειώνεται με τέτοια ταχύτητα που κινδυνεύουν κυριολεκτικά με εξαφάνιση.

Το τραγουδιστό τριζαριστό κελάηδημά τους, αυτό το γλυκό, ανεπαίσθητο κάλεσμα που θυμίζει τραγούδι απαλό σε ησυχία μεσημεριού, κινδυνεύει να σιωπήσει για πάντα.

Και τότε η ανθρωπότητα θα πενθήσει με οδύνη την έλλειψη του.

Ας μην το επιτρέψουμε!

Ας αρνηθούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει ο έρωτας και το κελάηδημα των τρυγονιών.

Γιατί αν σταματήσουν τα πουλιά να τραγουδούν τι ήχο θα έχει η φύση, τι νόημα θα έχει μια πλάση χωρίς τα φτερωτά αιθέρια όντα της;

Θα μας απομείνει μόνο ο ξερός κρότος του σμπάρου στον άδειο από ζωή ουρανό…

Χριστίνα Γκιουρδα

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ