Να βλέπεις την κόλαση να έρχεται πάνω σου και να προσπαθείς να φύγεις…
Ερποντας, κάτω από φύλλα, πίσω απο πέτρες.
Να σε προλαβαίνει, να καίγεσαι, κουλουριάζοντας και τινάζοντας το κορμί σου…
Μοιάζεις πια με κλαρί…
Πετώντας, αφήνοντας πίσω να καούν τα νεογέννητά σου στη φωλιά που έφτιαξες.
Πως να σε ακολουθήσουν;
Δεν πας όμως μακριά…
Θα πνιγείς, θα καείς από τον καπνό και ευθύς στη γη θα βρεθείς.
Εσύ, που ανήκεις στον ουρανό…
Ερποντας και εσύ, όπως ο φίλος σου, αλλά κουβαλώντας και το σπίτι σου.
Βάζεις δύναμη στο κορμάκι σου, αλλά ο δαίμονας είναι πολύ πιο γρήγορος.
Κρύβεις πόδια, χέρια.
Τι άλλο να κάνεις;
Καίγεται το καβούκι σου, σπάει, σκίζεται η σάρκα σου…
Τρέχοντας και πηδώντας θάμνους, χαράδρες.
Πανικοβάλλεσαι, πότε δεξιά, πότε αριστερά.
Χάνεις τον προσανατολισμό εκεί που ζούσες μια ζωή.
Καίγεσαι ζωντανό, μένοντας εκεί πεσμένο, με το βλέμμα προς τα εκεί που έτρεχες να πας…
Τεντώνοντας την αλυσίδα, βάζοντας δύναμη στα πόδια και αντίσταση , ουρλιάζοντας, σκάβοντας το χώμα, γυρνώντας νευρικά γύρω από τον εαυτό σου.
Που να πας καημένο μου…
Πως να νικήσεις τα δεσμά σου;
Καίγεται η ουρά σου, το τρίχωμα σου, ουρλιάζεις…
Ένα κάρβουνο έγινες…
Κανείς…
Όχι, εσύ μην προσπαθείς να φύγεις.
Ανώφελο.
Οι ρίζες είναι βαθιά στη γη.
Εκεί θα μείνεις.
Τι νιώθεις άλλωστε εσυ;
Τι αξίζεις;
Τι προσφέρεις στον πλανήτη;
Εκεί θα μείνεις.
Ως ένα μαύρο κούτσουρο, ως ένα απομεινάρι της κολάσεως…
Τόσος πόνος, τόση αγωνία…
Λίγο ενσυναίσθηση να είχαμε…
Λίγο…
Να ακούγαμε τις άηχες κραυγές τους…
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
2
0
20
20
