Έζησα μια ζωή στην άκρη του δρόμου…
Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν.
Στην πείνα, στο κρύο, στον καύσωνα, σε κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα, στις καλοκαιρινές σας διακοπές, στις όμορφες, ή τις συννεφιασμένες σας μέρες, εγώ σιωπούσα.
Σε όσους πέρασαν μπροστά μου, πηγαίνοντας στην δουλειά τους, όσους μένουν στην γειτονιά που έκανα σπίτι μου αυτά τα χρόνια, όσους έκατσαν στην στάση του λεωφορείου λίγο πιο δίπλα, δεν μίλησα ποτέ.
Δεν απαίτησα, ούτε και ενόχλησα.
Σήμερα, όμως, έκανα κάποιον να με κοιτάξει.
Κάτι ένιωσα να σπάει μέσα μου και το φευγιό μου με έκανε να τρυπώσω σε ένα μαγαζί.
Αυτό έπρεπε να κλείσει.
Εγώ ξαφνικά ενόχλησα.
Σε όλη μου την ζωή, έζησα μέσα στο σκοτάδι της μοναξιάς μου και τώρα που κάποιος τηλεφώνησε για μένα, απαιτούσε απλά να βγω έξω.
Να πάω να πεθάνω, εκεί που σαν φάντασμα ζούσα τόσα χρόνια.
Η ανάσα μου είχε ξεκινήσει να πονά, τα όργανα στο σώμα μου λύγιζαν σε μια αντίστροφη μέτρηση.
Λίγο αργότερα με πήραν έξω από το μαγαζί και αυτό έκλεισε για μεσημέρι και πήγαν όλοι στα σπίτια τους.
Εγώ πέθανα δεκα λεπτά αργότερα, μέσα στο κλουβάκι μου, στην αναμονή ενός κτηνιατρείου.
Σταματάω τώρα να σας ενοχλώ, μια για πάντα.
Το δυστυχισμενο αδέσποτο της γειτονιας σου…
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
