Μερικές φορές, βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται, πως ο σκύλος μου με βοήθησε να προχωρήσω μπροστά…
Όχι με μεγάλο και δραματικό τρόπο, αλλά στις ήσυχες στιγμές, που η ζωή φαινόταν πολύ βαριά.
Δεν χρειαζόταν να δώσει απαντήσεις, ή συμβουλές.
Ηταν εκεί, δίπλα μου, κάθε μέρα.
Όταν ήμουν εξαντλημένος και έτοιμος να πετάξω την πετσέτα, μου έδωσε αυτή τη μικρή ενθάρρυνση.
Τα μάτια του έλεγαν:
“Είσαι εντάξει.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε μαζί”.
…Και κάπως, αυτό ήταν αρκετό για να συνεχιστεί.
Δεν νοιαζόταν για τα λάθη μου, ούτε με έκρινε για τις αποτυχίες μου.
Ήταν απλά εκεί, σταθερός και πιστός, με έναν τρόπο που δεν τον βλέπεις πάντα στους ανθρώπους.
Υπάρχουν μέρες, που αναρωτιέμαι που θα ήμουν χωρίς αυτόν.
Μάλλον χαμένος στο χάος μου, παγιδευμένος σε σκέψεις, που δεν μπορώ να ελέγξω.
Αλλά είναι εδώ.
Με κρατάει προσγειωμένο, με τον πιο απλό, δυνατό τρόπο.
…Και έτσι με έσωσε, μια μέρα τη φορά, με το να είναι εκεί, ακριβώς όταν χρειαζόμουν κάποιον περισσότερο.
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
