Δεν ήταν απλά ο σκύλος σου… Αλλά το μοναδικο πλάσμα, που σε έκανε να βιώσεις την Αγάπη, όσο κανένα άλλο εμβιο ον στον κόσμο!

Σου λένε να μην είσαι λυπημένος.

Σου λένε ότι ήταν απλά ένας σκύλος, όχι ένας άνθρωπος.

Σου λένε ότι ο πόνος θα σβήσει με τον καιρό.

Σου λένε ότι υπάρχουν μεγαλύτερα δεινά στη ζωή.

Σου λένε ότι μπορείς να πάρεις άλλο ένα, που θα αντικαταστήσει το κενό.

Σου λένε να μην κρατιέσαι.

Το σημαντικό ήταν να μην τον δεις να υποφέρει.

Σου λένε να τον αφήσεις, πέρασε ο καιρός του.

Αλλά δεν ξέρουν…

Δεν ξέρουν πόσες φορές βρέθηκες χαμένος, και μόνο το βλέμμα του, ήταν το καταφύγιο σου.

Δεν ξέρουν πόσες φορές κάθισες δίπλα Του, στην ακινησία της νύχτας, αναζητώντας παρηγοριά στην παρουσία Του.

Δεν ξέρουν πόσες φορές ήταν ο σιωπηλός σύντροφός σου, όταν κανείς άλλος δεν κατάλαβε τη θλίψη σου.

Δεν ξέρουν ότι δεν σε έκρινε ποτέ, ούτε στις πιο σκοτεινές σου στιγμές.

Δεν ξέρουν πόσες φορές σου μίλησαν τα μάτια του, χωρίς να χρειάζονται λόγια.

Δεν καταλαβαίνουν τι σήμαινε για σένα, να ξυπνάς με τις κραυγές του το πρωί, τον φόβο στο στήθος να νομίζει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Δεν ξέρουν πόσες νύχτες χουχουλιάστηκε δίπλα σου, λες και η απλή του εγγύτητα, θα μπορούσε να σε προστατεύσει από όλους τους φόβους σου.

Δεν ξέρουν πώς τα μαλλιά του, που κάποτε ήταν φωτεινά και δυνατά, άσπρισαν με το πέρασμα του χρόνου, λες και η ζωή τα έπαιρνε σιγά-σιγά.

Δεν ξέρουν πώς είναι να περπατάς δίπλα του, μόνο εσύ κι αυτός, στη μέση ενός μονοπατιού από τραγανιστά φύλλα κάτω από τα πόδια σου.

Δεν ξέρουν την ανακούφιση που ένιωσες, όταν τον αγκάλιασες σφιχτά, όταν φαινόταν ότι όλος ο κόσμος καταρρέει γύρω σου.

Δεν ξέρουν πόσες φορές σε άκουσε στις πιο σκοτεινές σου μέρες, όντας ο μόνος που δεν κουράστηκε ποτέ από τις ιστορίες σου.

Δεν ξέρουν πόσες φορές έκλαψες σιωπηλά, χωρίς να σε δει κανείς, περισσότερο από εκείνα τα πιστά μάτια, που σε αγάπησαν ανεπιφύλακτα.

Δεν ξέρουν τι σημαίνει να επιστρέφεις σπίτι, και να τον βλέπεις να παλεύει να ορθώσει το ανάστημά του, παρόλο που το σώμα του δεν ανταποκρίθηκε πλέον όπως παλιά.

Δεν ξέρουν πόσες φορές ευχήθηκες να σταματήσει ο χρόνος, ώστε να μπορέσεις να τον έχεις άλλη μια μέρα, μόνο άλλη μία.

Δεν καταλαβαίνουν την απλή και βαθιά αγάπη που σου πρόσφερε, ούτε πόσο λίγο χρειαζόταν για να είναι ευτυχισμένος:

Μόνο την παρουσία σου.

Μόνο εσύ.

Δεν ξέρουν πώς είναι να βλέπεις τον χρόνο σου να τελειώνει και να νιώθεις αδύναμος, επειδή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον σταματήσεις.

Δεν ξέρουν πώς ήταν να τον κουβαλάς στις τελευταίες του στιγμές, με την ίδια τρυφερότητα που τον κρατούσες όταν ήταν κουτάβι, αλλά τώρα με τη θλίψη να ξέρει ότι αυτό ήταν το τελευταίο του αντίο.

Δεν καταλαβαίνουν το κενό που άφησε, ούτε την αρχοντιά των δακρύων σου, αυτά που δεν χρειάζονται δικαίωση, γιατί αποτελούν αντανάκλαση μιας αγνής, πιστής και αληθινής αγάπης.

Επειδή αυτοί δεν ξέρουν, αλλά εσύ ξέρεις:

Ότι ο σκύλος σου δεν ήταν ποτέ “απλά ένας σκύλος. ”

Ήταν η οικογένειά σου, ο φίλος σου, η άνεσή σου και το σπίτι σου.

…Και δεν έχει σημασία τι λένε, γιατί ξέρεις ότι ήταν μια αγάπη που δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ