Πενθούμε για τη γυναίκα-μανα 2 παιδιων, που χάθηκε τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα, ενω εγκλωβίστηκε και απανθρακωθηκε στον χώρο εργασίας της, στα βόρεια προάστια της Αθηνας…
Οικογένειες ζωων, αγκαλιασμένες, περικυκλωμένες από την φωτιά, περίμεναν τον θάνατό τους μεσα στα δαση…
Παρα πολλα οικοσιτα ζωα βιωσαν τον πιο άγριο θάνατο, εγκλωβισμένα μεσα στα σπίτια, εντος του αστικου ιστου της Αθηνας και των προαστιων της…
Πολλοί κηδεμονες δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν τις περιουσίες τους, γιατί λόγω “εκκενωσης” οι αρχές τους απαγόρευσαν να φτασουν μέχρι τις κατοικίες τους.
Άνθρωποι, ανήμποροι να αντιδράσουν, έβλεπαν τα σπίτια τους, τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, να παραδίνονται στις φλόγες.
Έχασαν τα πάντα μέσα σε μία μέρα και πρέπει να ξαναρχίσουν από την αρχή…
Ασήμαντο, βέβαια, όταν μετράμε ήδη μια νεκρη και η λίστα των καμμένων ζωων-καμμενης γης δυστυχώς ακόμα μεγαλώνει, σημαντικό όμως για τους ανθρώπους που ξαφνικά μένουν στον δρόμο, σε μια χώρα που δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει εκτός, από μηνύματα κυψέλης του 112 και καμιας συμπαράστασης.
Πενθούμε για το φυσικό περιβάλλον που πεθαινει και μαζί με αυτό αργοπεθαίνουμε
κι εμείς…
…Και μετά θα έρθουν οι βροχές και οι πλημμύρες…
…Και θα θρηνήσουμε κι άλλους…κι άλλους…κι άλλους…
…Και θα λέμε ότι η φύση μας εκδικείται και η καμορα που μας κυβερνα, ότι φταίει η “κλιματικη αλλαγη”, πλην του εαυτού της…
Αλλά δεν θα κάνουμε τίποτα γι’ αυτό…
…Και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, όπως επαναλαμβάνεται τα τελευταία 40 χρόνια…
Αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει…
… Κι απλά θα πενθούμε (αν δεν είμαστε εμείς και τα ζωα τα θύματα)…
Οπως πενθούμε και σήμερα, ζώντας από τύχη.
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
4
0
20
20
