Αυτό που βλέπεις δεν είναι μια απλή εικόνα. Είναι το μυαλό αυτών που αγαπάμε πραγματικά

Είναι το μυαλό κάποιου που δεν σκέφτεται πια όπως οι υπόλοιποι.

Είναι το πορτρέτο μιας συνείδησης που κατοικείται από ζωές, που άλλοι προτιμούν να αγνοούν.

Δεν υπάρχουν ιδέες εκεί μέσα.

Υπάρχουν χαμένες ματιές.

Σπασμένα πόδια.

Κραυγές που δεν ακούστηκαν ποτέ.

Ψυχές που πετάχτηκαν, σαν να μην είχαν σημασία.

Είναι η συνεχής ηχώ όλων των “θα τον βοηθήσω αύριο”, που δεν εμφανίστηκαν ποτέ.

Κάθε εγκαταλελειμμένος, κακοποιημένος ή πατημένος τριχωτός φίλος ζει εκεί.

Όχι απ’ όσο θυμάμαι,
αλλά σαν πληγή.

Ως μια παρουσία που αναπνέει στο βαθύτερο μέρος της ύπαρξής σου.

Περπατάει, χαμογελάει μερικές φορές, απαντάει όταν μπορεί…

Αλλά μέσα της κουβαλάει έναν στρατό από σπασμένες ζωές, που ζητούν δικαιοσύνη, αγάπη, ή λύτρωση.

Δεν είναι θλίψη.

Είναι φορτίο.

Είναι δέσμευση.

Είναι αυτή η βαριά ευλογία να βλέπεις αυτό που οι άλλοι δεν θέλουν να δουν.

Πολλοί την αποκαλούν υπερβολική, έντονη, ευαίσθητη…

Αλλά λίγοι μπορούσαν να αντέξουν μια μέρα στο μυαλό τους χωρίς να σπάσουν.

Γιατί σε εκείνη τη σιωπή στην οποία φαίνεσαι απών,
είναι εκεί μέσα,
συνοδεύοντας αυτόν που έφαγε κλωτσιά,
χαϊδεύοντας αυτόν που έφυγε από τη ζωή χωρίς όνομα.

Μεγάλη θλίψη για αυτόν που ακόμα περιμένει στη γωνία, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί τον άφησαν.

Και ενώ ο κόσμος κοιμάται στη φούσκα του,
δεν μπορεί να σταματήσει το μυαλό της.

Γιατί όταν η καρδιά είναι γεμάτη από αυτά…
δεν υπάρχει επιστροφή.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ